مقدمه: پژوهش های مختلفی نشان داده اند که بیماران مبتلا به طیف اتیسم در کودکی از نظر معنایی دچار آسیب های فراوان هستند. مطالعاتی نیز هستند که نشان داده اند این آسیب ها در بزگسالان مبتلا به اتیسم هم دیده می شوند. روش کار: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و شناسایی اختلالات واژگانی_معنایی در بین بیماران مبتلا به اتیسم بزرگسال فارسی زبان انجام شد. به منظور بررسی این توانایی ها از چهار خرده آزمون روانی گفتار (بدون محدودیت)، روانی گفتار (با معیار آوایی [ب])، روانی گفتار (با معیار معنایی - پوشاک)، و قضاوت معنایی نسخه فارسی پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال (رقیب دوست و همکاران، 1402) استفاده شد. در این پژوهش 13 مرد فارسی زبان مبتلا به طیف اتیسم حضور داشتند که سن آنان بین 25 تا 44 سال (میانگین 32/84، انحراف معیار 4/17) و سطح تحصیلاتشان از سوم ابتدایی تا 20 سال سابقه آموزش رسمی بود. گروه کنترل نیز شامل 26 مرد سالم فارسی زبان بود که از نظر سنی و سطح تحصیل با بیماران طیف اتیسم همتا شده بودند. یافته­ ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که گروه بیماران در هر چهار خرده آزمون روانی گفتار بدون محدودیت (0/003=P)، روانی گفتار با معیار آوایی ب (0/004=P)، روانی گفتار با معیار معنایی پوشاک (0/0001>P)، و قضاوت معنایی (0/014=P)، عملکرد بسیار ضعیف تری نسبت به افراد سالم گروه کنترل داشتند و مهارت های واژگانی_معنایی آنان دچار اختلال بود. نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش حاضر می تواند هم برای ارزیابی و هم درمان در مراکز توان بخشی و هم مراکز دانشگاهی و پژوهشی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف پژوهش، ارزیابی مهارت نوایی در بیماران بزرگسال آسیب دیده نیمکره ی مغزی با استفاده از نسخه فارسی پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال بود. روش پژوهش از نوع کمًی و تجربی بود. 10 بیمار آسیب دیده مغزی جامعه آماری پژوهش را شکل می دادند. آزمون های غربالگری و خرده آزمون های مهارت نوایی پروتکل روی آن ها اجرا شد. داده های آماری به دو صورت آمار توصیفی و تحلیلی ارائه شدند. روش آماری پارمتریک تی دو گروه مستقل برای بررسی معناداری هر یک از متغیرهای پژوهش در دو گروه بیماران به کار برده شد. داده های به دست آمده نشان دادند که بیماران آسیب دیده نیمکره ی راست در همه خرده آزمون ها نسبت به بیماران آسیب دیده چپ عملکرد ضعیف تری داشتند. اگرچه میان عملکرد آزمودنی های دو گروه تفاوت هایی مشاهده شد ولی، تحلیل استنباطی روشن نمود که تفاوت بین دو گروه فقط در آهنگ احساسی گفتار (درک) معنی دار است (05/0 > P) و در دیگر خرده آزمون ها این سطح معنی داری مشاهده نشد. به طور کلی، یافته های پژوهش نشان داد که آسیب به نیمکره راست و چپ منجر به بروز اختلال نوایی در بیماران آسیب دیده مغزی می شود. ولی، آسیب به نیمکره راست در مقایسه با آسیب به نیمکره چپ مغز، میزان و شدت اختلال مهارت نوایی را افزایش می دهد. همچنین آسیب به لوب گیجگاهی (بخش میانی لوب گیجگاهی) نیمکره راست و ناحیه گیجگاهی، به ویژه نواحی گیجگاهی-پیشانی، نیمکره چپ، منجر به بروز اختلال در مهارت های نوایی می شود. بنابراین، بر پایه داده های پژوهش حاضر، شاید بتوان ادعا نمود که بین میزان اختلال در پردازش مهارت نوایی با جایگاه ضایعه مغزی ارتباط مستقیمی وجود دارد.

زمینه و هدف: دیدگاه غالب پیشین در حوزه عصب شناسی زبان آن بود که پردازش اطلاعات زبانی به طور انحصاری در نیمکره چپ مغز صورت می گیرد، اما امروزه مشخص شده است که نیمکره راست در پردازش جنبه های زبانی مختلفی نقش دارد. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی اختلالات واژگانی-معنایی در بیماران بزرگسال آسیب دیده نیمکره راست مغز با استفاده از پروتکل مهارت های ارتباطی مونترال (ام. ای. سی. ) بود. روش بررسی: پژوهش از نوع مطالعه موردی و توصیفی بود. پنج بیمار آسیب دیده نیمکره راست فارسی زبان که دچار سکته مغزی شده بودند، نمونه پژوهش را شکل می دادند. برای انجام پژوهش، ابتدا آزمون های غربالگری شامل آزمون دست برتری کورن، آزمون وضعیت ذهنی (اسم. ام. اس. ای. ) و مجموعه آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی (ای. کیو. 1) اجرا و سپس خرده آزمون های مهارت واژگانی-معنایی پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال روی آن ها اجرا شد. به منظور توصیف داده ها، از نمرات هشدار و درصد عملکرد بیماران در هر خرده آزمون استفاده شد. یافته ها: تحلیل کلی داده ها نشان داد که بیمار شماره 5 با وسیع ترین آسیب در بخش پسین لوب گیجگاهی و لوب پس سری ضعیف ترین عملکرد را در هر 4 خرده آزمون داشته است. از سوی دیگر، بیمار شماره 4، که ناحیه اینسولای او آسیب دیده بود، بهترین عملکرد را در بین بیماران داشت. سه بیمار شماره 1، 2 و 3 به ترتیب با آسیب در لوب پیشانی-گیجگاهی، کپسول داخلی عقده های قاعده ای و لوب گیجگاهی میانی، به صورت مشابه ضعیف عمل کردند، اگرچه ضعف عملکرد آن ها به شدت بیمار شماره 5 نبود. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که آسیب به نیمکره راست، به ویژه لوب گیجگاهی و کپسول داخلی عقده های قاعده ای، می تواند پردازش واژگانی-معنایی را در بیماران آسیب دیده نیمکره راست فارسی زبان مختل نماید. داده ها نشان می دهند که بیماران در همه خرده آزمون های مهارت واژگانی-معنایی پروتکل ام. ای. سی. به یک میزان دچار اختلال نشده اند.

تعارض قوانین در حمل و نقل بین المللی کالا و مسافر، بیش از دیگر بخش های حقوقی به چشم می خورد. نیاز به یکسان کردن مقررات مربوط به حمل و نقل هوایی بین المللی، ازهمان ابتدای استفاده از هواپیما برای حمل و نقل احساس می شد.از سال 1929 تا 1999، اسناد متعددی به تصویب رسیده اند که عبارتند از: کنوانسیون 1929 ورشو، پروتکل 1955 لاهه، کنوانسیون 1961 گوادالاخارا، پروتکل 1971 گواتمالا، پروتکل های چهارگانه مونترال 1975 و کنوانسیون 1999 مونترال. به علت وجود کنوانسیون ها و پروتکل های متعدد، سند قابل اجرا در قضایای مطروحه گاهی با مشکل مواجه می شود. این مقاله در صدد است مختصرا این اسناد را معرفی نموده، ضمن اعلام اینکه حقوق خصوصی هوایی در طول هشتاد سال گذشته توسعه یافته، نشان دهد کنوانسیون مونترال 1999 نتیجه هفتاد سال تجربه جهان در حمل و نقل هوایی است.

پژوهش حاضر با هدف سنتز ادبیات مربوط به دانشگاه مهارت محور در راستای شناسایی مولفه های دانشگاه مهارت محور در نظام آموزش عالی کشور انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با روش کیفی فراترکیب انجام شده است. جامعه آماری، کلیه مطالعات انجام شده در بازه زمانی 1380 الی 1401 است. در این راستا 38پژوهش در زمینه موضوع موردنظر ارزیابی و درنهایت 22 پژوهش به صورت هدفمند انتخاب گردید و با تحلیل محتوا و ترکیب ادبیات مربوط، درمجموع 126 کد،12 مفهوم، 7 مقوله کلیدی طی فرایند جست وجو و ترکیب نظام مند متون شناسایی و مورد تحلیل قرار گرفت و اعتبار آن از طریق آزمون کاپای کوهن تأیید گردید. نتایج تحلیل نشان داد، که مهم ترین مولفه های کلیدی شناسایی شده شامل: دولت، ماموریت و رسالت های دانشگاه، پژوهش، آموزش، ارتباط با صنعت، فرهنگ و تعامل با محیط بین الملل است. این پژوهش ازآن جهت که درک عمیقی از ادبیات موجود در مورد موضوع پژوهش با شناسایی مولفه های دانشگاه مهارت محور ارائه می دهد، می تواند در سیاست گذاری های نظام آموزش عالی کشور در راستای توسعه مهارت محوری در نظام آموزش عالی کشور مورداستفاده قرار گیرد.

مقدمه: یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر کیفیت یادگیری دانشجویان، استفاده مناسب اساتید از مهارت های ارتباطی است بستر ارتباطی مناسب، زمینه را برای انتقال بهتر مفاهیم و اطلاعات به دانشجویان فراهم می کند. این مطالعه با هدف ارزیابی مهارت های ارتباطی بین فردی اساتید دانشگاه علوم پزشکی ایلام صورت گرفته است.روش ها: در این پژوهش توصیفی تحلیلی 60 نفر از اساتید دانشگاه علوم پزشکی ایلام در سال 1388، با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد آزمون مهارت های ارتباطی بین فردی (Interpersonal Communication skills test) انجام گرفت. پرسشنامه دارای 34 سوال و مبنای نمره 170 است. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون های t و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: میانگین سنی نمونه ها 7.86±36.03 سال بود و 80 درصد نمونه ها مرد بودند. در مجموع 27.1 درصد نمونه ها استادیار و 45 درصد آنان بیش از 5 سال سابقه فعالیت آموزشی داشتند. به طور کلی میانگین نمره مهارت های ارتباطی اساتید مورد مطالعه 8.59±106.53 بود که این شاخص ارتباط معنی داری را با جنسیت آنان نشان داد (0.04<P)، در حالی که چنین ارتباطی در خصوص سن، سابقه آموزشی و رتبه علمی مشاهده نشد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، سطح مهارت های ارتباطی اساتید مورد مطالعه در حد متوسط ارزیابی شد. برگزاری کارگاه های آموزشی یکی از روش هایی است که می تواند مهارت های ارتباطی بین فردی اساتید را ارتقا دهد که این امر به نوبه خود موجب افزایش یادگیری و بهبود مهارت های ارتباطی دانشجویان خواهد شد.

مقدمه: ارتباط، از جمله مهارت های ویژه جهت کسب ارزش های والای انسانی است. فقدان این مهارت، بحرانی جدی را در بنیان خانواده ایجاب و ضرورت مداخلات ویژه رفتاری-روان شناختی را دو چندان می کند. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر رضایت زناشویی دانشجویان زن دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی همراه با مراحل پیش آزمون-پس آزمون و دوره پیگیری با گروه شاهد انجام گردید. جامعه آماری را کلیه دانشجویان زن دانشکده علوم پزشکی تشکیل دادند که از بین آن ها، 30 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ده جلسه و هفته ای دو بار تحت آموزش مبتنی بر مهارت های ارتباطی قرار گرفت و گروه شاهد هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده های مورد نظر با استفاده از پرسش نامه رضایت زناشویی ENRICH (ENRICH Marital Satisfaction یا EMS) جمع آوری گردید و در نهایت، با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین رضایت زناشویی گروه آزمایش از 76/8 ±,20/126 قبل از مداخله به (47/9 ±,60/155 بعد از مداخله و به (26/9 ±,60/162 در مرحله پیگیری افزایش یافت. همچنین، در گروه شاهد، میانگین رضایت زناشویی زنان از 64/10 ±,26/126 قبل از مداخله به 89/10 ±,46/124 بعد از مداخله و به 74/8 ±,40/121 در دوره پیگیری کاهش یافت (01/0 < P). تفاوت گروه آزمایش در هر سه مرحله از نظر آماری معنی دار بود، به جزء مرحله پس آزمون و پیگیری که این تفاوت معنی دار نبود (01/0 < P). نتیجه گیری: آموزش مهارت های ارتباطی با توجه به ارزش های نسبی در مواجهه با برداشت های مطلق زوجین، میزان رفتارهای تکانشی را کاهش می دهد و بر مهارت های حل مساله عقلانی زوجین می افزاید و با این فرایند، میزان رضایت زناشویی زوجین افزایش پیدا می کند و با گذشت زمان این تاثیرگذاری پا برجا خواهد ماند. در نتیجه، این راهبرد آموزشی برای کلیه متخصصان و مشاوران خانواده توصیه می گردد.